Terapia poznawczo-behawioralna

Psychoterapia poznawczo–behawioralna jest określana jako metoda krótkoterminowa – trwa zwykle kilkanaście do kilkudziesięciu spotkań (raz w tygodniu). Pierwotnie powstała z myślą o leczeniu depresji, lecz obecnie jest z powodzeniem stosowana także w leczeniu innych zaburzeń, takich jak zaburzenia lękowe (m.in. lęk paniczny, fobia społeczna, zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne), zaburzenia osobowości, odżywiania, uzależnień a także w zaburzeniach psychotycznych. Jej skuteczność w terapii różnych problemów psychicznych wykazano w dużej ilości badań klinicznych.

U podstaw terapii poznawczo–behawioralnej leży założenie, że poprzez zmianę błędnego, rodzącego cierpienie sposobu myślenia można uzyskać zmianę zachowania oraz nastroju. Terapeuta pomaga pacjentowi zweryfikować własne wzorce myślenia i własne przekonania oraz zastąpić „błędy w myśleniu” bardziej realistycznymi i efektywnymi myślami, redukując w rezultacie dyskomfort i ograniczając samoograniczające, szkodliwe dla siebie zachowania.CBT zakłada, że „posiadane” sposoby reagowania zostały wyuczone w toku rozwoju jednostki, a w związku z tym możliwe jest oduczenie się ich lub nauczenie się nowych sposobów funkcjonowania. Podczas pierwszych spotkań identyfikowane są wspólnie problemy pacjenta oraz ustalane cele, które pacjent chce osiągnąć poprzez terapię. W terapii skupiamy się głównie na teraźniejszości, na aktualnych problemach. Do przeszłości powraca się w celu poznania jak wcześniejsze doświadczenia wpłynęły na przekonania, sposób postrzegania świata, innych ludzi oraz samego siebie